Reseña: Cazadores de sombras #1: Ciudad de Hueso

¡¡¡WIII!!!
¡¡¡Buenaaas!!! Hoy traigo la reseña de Cazadores de sombras Ciudad de hueso. Cazadores de sombras te acompañara durante 6 libros 9 si te lees los orígenes y quieras que no al acompañar a sus protagonistas durante seis libros acabas cogiéndoles cariño. Intentaré ser lo más objetiva posible, pero es probable que en algunos momentos parezca un pelín obsesiva un pelín bastante. Empezamos!!




Título: Cazadores de sombras, ciudad de hueso
Autora: Cassandra Clare
Editorial: Destino
Nº de páginas: 505

Sinopsis:
En el Pandemonium, la discoteca de moda de Nueva York, Clary sigue a un atractivo chico de pelo azul hasta que presencia su muerte a manos de tres jóvenes cubiertos de extraños tatuajes. Desde esa noche, su destino se une al de esos tres cazadores de sombras, guerreros dedicados a liberar a la tierra de demonios y, sobre todo, al de Jace, un chico con aspecto de ángel y tendencia a actuar como un idiota.

Opinión personal:
Este libro nos enseña el valor de la amistad, nos enseña a ser nosotros mismos y a querernos por quienes somos. Nos enseña que no toda la familia es de sangre, y lo más importante, nos enseña que todas los cuentos son ciertos. Cuándo Clary conoce a Jace no es consciente de lo mucho que este carismático chico va a cambiar su vida. En este punto de mi vida, con todos los libros de cazadores de sombras leídos, estoy bastante segura de que para ser Nefilim es requisito indispensable estar más bueno que el pan.

Otro punto estúpido interesante para comentar es el concepto de parabatai. Personalmente me encanta la idea de tener un parabatai, eso de tener una especie de alma gemela que sepa exactamente como te sientes, que te apoye pase lo que pase, que sea tu compañero de lucha, que cuándo el otro no esté tu sientas su ausencia. Me parece precioso que dos personas acepten el compromiso de convertirse en parabatais, que acepten el compromiso de estar en las buenas y en las malas, eso me parece ser un buen amigo. 

Jace...si pudiera lo acosaría, pero como no soy de esas, me conformo con suspirar como una imbécil cada vez que aparece en escena ese "rubio natural" tan sarcástico y tenaz. 

Una de las cosas que más me gusta de este libro es que, a pesar de que no es un libro de humor, en algunos momentos te resulta imposible no reír. Me parece muy interesante que traten temas como la homosexualidad o lo complicado que puede ser estar enamorado de tu mejor amigo. Este libro es, cuanto menos, una lectura amena y entretenida, que te engancha de principio a fin y que te deja con ganas de saber más. Así que sí señores, se puede decir que soy una nefilim.

La frase del día:
"El descenso al infierno es fácil" (Cazadores de Sombras, Ciudad de hueso de Cassandra Clare)

¡¡Hasta la próxima!!

Comentarios

  1. Empecei a leelo, pero evidenciando a enorme diferencia que os anos supoñen (ás veces: a ver cando reseñas os xogos da fame) deixeino quedar. Pareceume pouco interesante. Como consuelo direiche que a saga de xogo de tronos, que lle gusta a moita xente, a min tampouco me gusta.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. A reseña dos xogos da fame está en progreso. Sinto moito que non che gustara, supoño que non o liches á idade apropiada.

      Eliminar
  2. Respuestas
    1. A mí también me encanta. Jace es Jace, y no hay otra forma de definirlo.
      Pd: Tú eres mi parabatai, viste todas las cosas bonitas que dije de los parabatai, pues te las dedico. #PUTOlove

      Eliminar

Publicar un comentario